شادانه ترین ترانه باید باشی یک واژه عاشقانه باید باشی ما منتظرانیم و تو خواهی آمد فریادرس زمانه باید باشی ای مرد، تو از قبیله خورشیدی یا آبی بیکرانه باید باشی در گلشن انتظار زمان می رویی سرسبزترین ترانه باید باشی تو باور پاک یاسمن ها هستی عطر گل رازیانه ها باید باشی
چگونه باور کنم زردی خزان دستانم را در سردی زمستان دستهایت؟
چگونه در خیالم بگنجانم شاخه های تکیده خیالم را در یخبندان نگاهت؟
یک دم در کوچه پس کوچه های دلم قدم بگذار و بگو که بی خیال از کنار خاطرات قدیمی، از مقابل پنجره انتظار و آینه شکسته ام نخواهی گذشت و مرا با تنهایی ها و آروزهای پرپرم تنها نخواهی گذاشت
مدامم مست می دارد نسیم جغد گیسویت
خرابم می کند هر دم فریب چشم جادویت
پس از چندین شکیبایی شبی یارب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت
سواد لوح بینش را عزیز از هر آن دارم
که جان را نسخه ای باشد ز لوحِ خال هندویت
تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت
وگر رسم فناداری که از عالم براندازی
برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت
من و باد صبا مسکین، دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت
زهی همت که حافظ راست از دنیا و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش به جز خاک سر کویت
خوش است خلوت اگر یار، یار من باشد
نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد
من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد
هوای کویِ تو از سر نمی رو ما را
غریب را دل سرگشته با وطن باشد
