مدامم مست می دارد نسیم جغد گیسویت

                                        خرابم می کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یارب توان دیدن

                                            که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از هر آن دارم

                                  که جان را نسخه ای باشد ز لوحِ خال هندویت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارایی

                                        صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

وگر رسم فناداری که از عالم براندازی

                                      برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت

من و باد صبا مسکین، دو سرگردان بی حاصل

                               من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست از دنیا و از عقبی

نیاید هیچ در چشمش به جز خاک سر کویت